Het jaar begon veelbelovend. Voornemens, plannen. Je mee laten slepen door het onbekende. Ja, vooral dat laatste. Als een kind dat niet kan wachten om de draaimolen in te stappen. Kriebels in de buik van opwinding.

Tijd gaat voorbij. Beetje bij beetje wordt het duidelijk. Het onschuldige ritje in de draaimolen blijkt een wilde rit in de achtbaan. Een achtbaan met net iets te veel loopings. Iets te veel scherpe bochten.

Een aantal keer vlieg je uit de bocht. Stapt een medereiziger uit. Het doet pijn. Je hebt verdriet. Maar je laat je niet kennen. Stapt vol goede moed de achtbaan weer in. Houd je vast aan degenen die blijven. Het moet toch een keer goed gaan?

Het einde van het jaar nadert. De achtbaan neemt een onverwachte wending. Veroorzaakt een crash die je van tevoren niet voor mogelijk hield. Is de rit dan nu afgelopen? Mag het nu alsjeblieft stoppen?

‘Het afzien van 2016’ van Fokke en Sukke is voor jezelf beter bekend als ‘Het afscheid van 2016’. Het komt vast goed. Maar ik geloof dat ik er nu wel aan toe ben om afscheid te nemen van 2016.