Je zet muziek aan. Zomaar een willekeurige cd. Omdat je die muziek al een hele tijd niet hebt geluisterd. En dan komt dat nummer langs. Dat ene nummer dat je altijd al wel mooi vond, maar nu een hele andere dimensie krijgt.
Je bent er niet op voorbereid. Die tekst. Die melodie. Je kon zelf niet goed omschrijven hoe je je de afgelopen periode voelde. Wat er door je heen ging. Maar dat hoeft ineens niet meer. De muziek spreekt voor je.
Alles, of bijna alles, lijkt ineens op z’n plek te vallen. De muziek verandert niks aan de situatie, maar je begrijpt het ineens een stuk beter. Je accepteert het. Geeft het een plekje. Komt ineens tot een oplossing.
Hoe dan ook, je pakt de draad weer op. Huppelt (vrolijk) verder. Op de maat van de muziek.
Leave a Reply