Dit weekend vieren we honderd jaar. Honderd jaar eigenheid - en eigenwijsheid, maar dat heb je niet van mij. We vieren mevrouw De Wit, een powerhouse die impact heeft gehad op vier generaties. Als vrouw, moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. We... Continue Reading →
Zo dichtbij en toch zo ver weg. Anderhalve meter van elkaar vandaan. Twee armlengtes. Twee armen. Twee armen die je zo graag om de ander heen wilt slaan. Maar het mag niet. En bovendien: je durft niet. Wat nou als.... Continue Reading →
En dan besef je: dit had ook anders gekund. Je had je energie en tijd anders kunnen besteden. Meer gericht op jouw eigen behoeften. Gericht op wat je wel hebt. Niet op wat er niet is. Of op wat er... Continue Reading →
De eerste verjaardag. Maar dit keer geen feest. Geen slingers. Geen ballonnen. Geen taart in verschillende soorten en smaken. Geen hapjes in overvloed. Die door jou tot in de puntjes zijn voorbereid. De eerste verjaardag. Geen dag vol gezelligheid. Maar... Continue Reading →
Luister je ooit wel eens echt? Naar de ander. Luister je als iemand een grens aangeeft? Maar vooral: luister je naar jezelf? Als iets in je lichaam een grens aangeeft. Een gedachte. Een gevoel. Al is het je kleine teen.... Continue Reading →
95 jaar. Hoeveel taarten zouden dat zijn geweest? Hoeveel saucijzenbroodjes? Om nog maar niet te beginnen over de hoeveelheid vis. Zalm, paling, garnalen. En natuurlijk garnalenkroketjes. Met de 'speciale' kersentaart had je nu niet meer aan kunnen komen. Of juist... Continue Reading →
Alweer ruim een jaar voorbij. Waar was je toch? Al die tijd. Je dacht er zelf gewoon te zijn. Anderen dachten daar blijkbaar anders over. Je zou het alleen maar over anderen hebben. Maar waar ben jij? Je bent er... Continue Reading →
'Hoe gaat het met je?' En dan de oprechte variant. Niet de vlugge ik-kom-je-toevallig-tegen-maar-heb-eigenlijk-geen-tijd-variant. Een vraag die je dwingt stil te staan. Een vraag die je kan breken. Die je doet beseffen dat je weer te lang bent doorgerend. Je... Continue Reading →
De tijd vliegt. Je hebt het zo druk. Rotexcuses. Maar je hoort het jezelf zeggen. Keer op keer. En keer op keer beloof je jezelf. Rustig aan. Bewust zijn van het moment. Niet alleen kijken. Ook zien. De omgeving in... Continue Reading →
Madeleine de Wit 