Luister je ooit wel eens echt? Naar de ander. Luister je als iemand een grens aangeeft? Maar vooral: luister je naar jezelf? Als iets in je lichaam een grens aangeeft. Een gedachte. Een gevoel. Al is het je kleine teen.

Voor de ander weet je het vaak beter. Heb je adviezen genoeg. Raad in overvloed. Luister naar je lichaam. Naar je gevoel. Niks moet. Maar als een ander niks moet, waarom moet jij dan zoveel?

Stapje harder, omdat een ander dat doet. Niet zo moe zijn. Zo’n zwaar leven heb je niet. Niet zo miepen dat het allemaal niet eerlijk is. Niet makkelijk. Niet leuk. Superstom.

Maar geldt dat echt voor alles? Ben je echt alleen maar aan het klagen? Of valt dat op? Omdat je zelf vindt dat dat niet mag. Niet hoort. Omdat klagende mensen vervelend zijn.

Misschien kun je eens proberen te stoppen met klagen over klagen. En accepteren dat je het soms gewoon allemaal even ruk vindt. Want dat is het soms gewoon. Je bent daarin echt niet de enige. 

Wie weet lukt het dan ook weer beter de andere kant te zien. De zon die schijnt. De vogels die fluiten. Niet een vervelende hond die blaft. Maar een enthousiast, speels dier. Een blij ei. 

Luister je nog?