Dit weekend vieren we honderd jaar. Honderd jaar eigenheid – en eigenwijsheid, maar dat heb je niet van mij.

We vieren mevrouw De Wit, een powerhouse die impact heeft gehad op vier generaties. Als vrouw, moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. 

We vieren mijn oma. Die een impact op mij had – en nog heeft – waarvan ik nooit zo goed wist hoe ik me daarbij voelde. Tot ze zich opmaakte voor haar laatste reis.

Waar ik ooit alleen een koppige en eigenwijze vrouw zag, begon ik ook een persoonlijkheid te zien die haar grenzen weet aan te geven en de dingen op haar eigen manier doet.

Waar ik ooit alleen een statig hoofd van de familie zag, begon ik ook een moederfiguur te zien dat zo goed mogelijk voor haar familie wil zorgen en daarbij bang is iemand teleur te stellen. 

Waar ik ooit alleen een dame van perfectie en streven zag, begon ik ook een oma te zien die mij motiveerde om mijn kansen optimaal te benutten, om alles eruit te halen wat erin zit.

Waar ik ooit dacht nooit te kunnen voldoen aan het beeld dat mijn oma voor mij voor ogen had, zie ik nu dat ook ik de dingen nou eenmaal doe op mijn eigen manier. Dat ik zo goed mogelijk voor de mensen om mij heen wil zorgen. Dat ik streef naar perfectie en geen uitdaging uit de weg ga. 

Waar ik ooit dacht dat mijn oma en ik niet meer van elkaar konden verschillen, zie ik nu dat het grootste verschil zit in de tijd waarin we zijn geboren en opgegroeid. 

Dit weekend vier ik mijn oma, de powerhouse die mij leerde m’n eigen pad te volgen en ‘de norm’ met een korreltje – of eigenlijk vaatje – zout te nemen.