2012: een jaar dat begon met tranen. Tranen van verdriet. Die je beeld deden vertroebelen. Die je (bijna) kopje onder deden gaan.

Zo veel verdriet. Al het moois raakt op de achtergrond. Wordt uitgewist samen met het verdriet dat je probeert weg te stoppen. Ergens in een hoekje waar je niet meer hoeft te komen.

Maar dan. Een hand. Meerdere handen. Ze trekken je omhoog. Je blik wordt helder. Een geluksmomentje. Een geluksmoment. Nog een. En nog een. De momenten duren steeds langer.

De tranen van verdriet. Ongemerkt veranderen ze in tranen van geluk. Tranen die je meevoeren naar een nieuw begin.

Gebeurt dit echt? Het gebeurt echt? Het gebeurt echt! Op de valreep overspoeld door geluk. Zonder kopje onder te gaan. Want je beseft meer dan ooit, er zijn zoveel handen om je heen waar je je aan omhoog kunt trekken.