De tijd vliegt voorbij, en toch weer niet. Zoveel gebeurd, zoveel ook niet. Nog steeds op dezelfde plek. In een omgeving die voortdurend verandert. Verdriet en afscheid, liefde en ontmoetingen. Standaard ingrediënten met een onvoorspelbaar effect.

Een gapend gat van gemis, verdriet. Het is er al even. En toch, een moment van onoplettendheid. Je denkt terug aan wat was. Wat nooit meer zal zijn. Je voelt het gat ontstaan. Opnieuw en opnieuw. Een wond die nog niet kan helen. Te veel herinneringen die de hechtingen losweken.

Tijd zou wonden moeten helen. Het gat zal een litteken worden. Eens. Nu nog niet. Een litteken voor het leven. Die je herinnert aan wat was. Die je doet realiseren hoe vervuld je bent. En hoe dankbaar. Dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde. Voor de herinneringen met en aan een dierbare.

Nog een moment van onoplettendheid. Je vergeet het gat. Wordt vervuld van warmte, kriebels. Je denkt aan nu. Wat is. Wat hopelijk zal zijn, zal blijven. De ontmoeting van toen. Die je zoveel rust brengt. Maar ook je wereld op z’n kop zet, elke dag weer. En je leidt tot nieuwe ontmoetingen. Nieuwe ervaringen.

Zoveel moois. Zoveel dat je niet kwijt wilt raken. Waar je je aan wilt vastklampen. Maar je wilt het niet verstikken. Paniek, voor even. Je haalt diep adem en de rust komt terug. Je weet misschien niet wat komt. Je weet wel wat is. Het enige dat je kunt doen is genieten. Stilstaan bij het moment, terwijl de tijd voorbij vliegt.