Nieuw jaar, nieuwe ik? Nope. Nuh-uh. Echt niet. Sterker nog …

De oude ik is er weer. Terug van weggeweest. Niet van plan om ooit weer weg te gaan. 

Het duurde even. Een jarenlange zoektocht. Met als toppunt de start van 2024. 

Toppunt van het dieptepunt. Geen huis. Geen thuis. Geen plek waar ik me veilig voelde.

“Het komt wel goed. Echt!” Echt? Echt niet wat je horen wilt. Niet op dat moment.

Al staat carpe diem letterlijk op je lijf geschreven. Er viel niets te plukken. Niks om slingers aan op te hangen.

Hoe groot je vangnet ook. Hoeveel zwembandjes, reddingsboeien en zelfs luchtbedden er ook worden aangeboden.

Een ander kan niet ademhalen voor jou. Kan niet op jouw benen staan. De ene voet voor de andere plaatsen. 

Dus terwijl m’n voeten gestaag in beweging bleven. Er nog steeds genoeg zuurstof bleek te zijn. Zette ik de ‘detour’ voort. 

En toen ineens: zo niet, dan toch. Want dat is hoe het gaat. Dan toch kwam ik eindelijk op het juiste pad.

In een andere richting dan ik van te voren had kunnen bedenken. Die alsnog opvallend fijn en vertrouwd voelt. Is dit echt?!

Ineens valt alles op z’n plek. Heb ik eindelijk een plek voor mezelf gevonden. Heb ik eindelijk mezelf teruggevonden.

Nieuw jaar, nieuwe omgeving. Ons huis. Mijn thuis. Veilig en vertrouwd.

Maar een nieuwe ik? Nuh-uh. Mij niet bellen. De authentieke ik is me echt veel te waardevol.

…

Oké, misschien dan wel de oude ik in een nieuw jasje trouwens. Mede mogelijk gemaakt door Henriette. Die me een zetje gaf richting het juiste pad. Samen met de minstens net zo creatieve Christiane. Die mij letterlijk mezelf liet zien. 

Duizendmaal dank … nógmaals en nóg veel vaker! Niet alleen aan Henriette en Christiane. Ook aan jou.

Gewoon omdat jij jij bent. ♥️