Ze zou zijn oma kunnen zijn. Of, misschien is het wel zijn moeder. Adoptiemoeder dan. Ze lijken niet echt op elkaar. Oh, ze geeft hem een zoen. Op de mond. Kan nog steeds zijn moeder zijn? Duurt wel lang met die twee. Kies een bank. Doe niet zo moeilijk. Bruiner dan hij word je toch niet. Roder misschien. Oranje, kan natuurlijk ook. Een mix.

Wel ja, doe er een bronzer bij. Verzorgende element van die creme is niet echt aan haar besteed. Als ze op een leren bank gaat zitten, vind je haar niet meer terug. Zie je alleen een hoopje kleren. En een bos haar. Die overigens iets te vaak geblondeerd is. Of misschien wel gebleekt. Allebei een beetje.

Eindelijk. Ze zijn klaar. Aan de balie althans. En uiteraard. Mijn cabine grenst aan die van een van het stel. Oh. Wacht. Van beide als ik het zo hoor. ‘Kom maar hier hoor. Trek je broek maar uit.’ Vraag je je toch af of ze dan ook naast elkaar gaan liggen. Dat hoor ik dan weer niet. Ergens in het pand gaat het volume van de muziek ineens een stuk omhoog.