Weet je nog? Een jaar geleden? Andere tijden. Een wereld van verschil. Nog steeds jong. Nog steeds niet volledig op je plek. En toch al zoveel verder. Een jaar geleden dacht je alleen te staan. Een jaar later weet je even niet naar wie je nu toe zal stappen. Voor gezelligheid. Een praatje. Voor hulp. Ja, hulp. Voor iets kleins, iets groots. Voor een knuffel.

Een jaar geleden nog. Hartkloppingen. Een eindeloze val. Je wist niet wanneer je de bodem zou raken. Of hoe hard. Hoe gebroken je zou zijn. Eenmaal neergekomen. Hoe lang de revalidatie zou duren. Als je die al aan had gekund. Of je de pijn kon verdragen. Van anderen. De pijn in de ogen van anderen. Voor jou. Om jou.

Een jaar later. Hartkloppingen. Nog steeds. Alweer. Maar anders. Deze hartkloppingen gaan samen met kriebels. Lentekriebels. Het-kan-niet-op-kriebels. Het-is-too-much-maar-blijf-nog-maar-even-kriebels. Er gebeurt ineens zoveel. Staat nog zoveel meer te gebeuren.

Het gaat goed. Echt goed. Niet ik-doe-net-alsof-goed. Je durft het niet uit te spreken. Bang dat je het vervloekt. Wat nou als.. Nee. Niet. Het moet toch een keer flink.. Nee. Ook niet. Het gaat zoals het gaat. Al gaat het soms toch voor heel even weer iets minder. Je gaat even onderuit. Staat daarna weer op. Huppelt verder.

Weet je nog? De basisschool-tijd, middelbare school-tijd. Het einde kwam maar niet in zicht. Hoe zou je school overleven? Nu. Jaren later. Tsja, wat kan ik zeggen..