Alles lijkt mee te zitten. Alles lijkt je voor de wind te gaan. Je hebt werk. Een fijne werkomgeving. Dat is al heel wat. Heel wat? Beter lijk je op dit moment niet te kunnen krijgen. Crisis is voorbij? Het schijnt. Maar veel merk je daar niet van. Toch lijkt alles goed te gaan. Je hebt vrienden en familie. Liefde en warmte. Wat heeft een mens nog meer nodig?

De tijd vliegt voorbij. Misschien juist omdat alles goed gaat. Werk. Te veel werk. Afspraken. Met vrienden, familie. Het zou zo fijn als het soms wat minder hard ging. Je iets langer stil kon staan. Bij dat ene moment. Iets langer kunnen genieten van het moois dat je overkomt. Het moois dat je om je heen ziet gebeuren. Een nieuw leven. Een nieuwe liefde.

Je wordt meegesleurd. Al die emoties. Mooie emoties. Positieve emoties. Maar je bent niet alleen. En in die stroomversnelling raak je verwikkeld in andere emoties. Emoties van anderen. Anderen die minder mooie emoties beleven. Heftige emoties. Die iemand kopje onder proberen te duwen. Iemand om wie je geeft. Met wie je al jouw geluk zou willen delen. Maar dat gaat niet.

Heen en weer geslingerd. Van puur geluk, naar het diepste dal. Het diepste dal waar je iemand in ziet verdwijnen. Een herkenbaar dal. Maar jij bent in de wolken. Uit alle macht probeer je diegene omhoog te trekken. Het dal uit. Maar het lukt niet. Gaat niet. Diegene moet ook wachten op die wolk. De wolk die zeker komt. Maar nu nog even niet. Je staat erbij en kijkt ernaar. Machteloos.

Het komt goed. Altijd. Hoe dan ook. Ook voor die ander. Maar jij kunt de wolken niet aansturen. Hebt geen controle over geluk. Of over de stroomversnelling. Uit alle macht bijsturen. Hopen. Dat is wat je kunt. Dat is wat je doet. Zonder van je wolk af te vallen. Zonder jouw geluk uit het oog te verliezen.