Twee weken terug. Je vakantie lijkt ages ago. Drie weken compleet weg van hier. Alles achtergelaten. Volledig opgegaan in je tijdelijke omgeving. Je home away from home. Volop genoten. Nu jetlagged en wel weer back to reality.

Waar was je gebleven? Waar ben je nu? Dat is een betere vraag. Met het hoofd nog daar. Het lichaam overduidelijk hier. De weg kwijt wanneer je wakker wordt. Probeer dan maar weer op te pakken waar je mee bezig was.

Plannen maken. Onder het motto liever gister dan vandaag. Zo snel mogelijk terug in het ritme. Hoe harder je eraan trekt, hoe groter de weerstand. Body says no. Mind says sleep please. Want die twaalf uur slaap was nog niet genoeg.

Althans. Slaap? Ogen dicht en gedachten op hol. Dat klinkt beter. Dromen waar je u tegen zegt. Al ben je de helft weer vergeten wanneer je weer geland bent op aarde. Je hebt in ieder geval duidelijk nog unfinished business met je (on)bewuste zelf.

Een dag per uur tijdsverschil om weer te acclimatiseren. Ruim gerekend een week. Maar die is toch echt al dubbel en dwars om. Je fokt jezelf nog wat extra op. Om de vermoeidheid een handje te helpen. Valt in slaap op de bank. Weer twee uur weg.

Dan maar foto’s terugkijken. Ja. Het is het toch echt waard. Die bijzondere momenten. Die bijzondere ontmoetingen. Die had je voor geen goud willen missen. Zou je maar al te graag nog veel vaker over willen doen. En dan begint het knagen.

Geen afscheid. ‘Tot de volgende keer.’ Maar is die er wel? Met iedereen die je daar dierbaar is. Je weet immers hoe het gaat. Hebt het van dichtbij meegemaakt. Van de een op de andere dag. Een gapend gat.

De gapende gaten van hier. Voor even leken ze opgevuld in die drie weken. Met de overeenkomsten. De herkenning. De warmte en liefde van daar. Weer terug lijken de gaten dieper dan ooit. Het gemis. Het besef. Komt net even iets harder binnen.

Het verleden en de toekomst. Weet je nog toen? Hoe zal het zijn als? Er is geen touw aan vast te knopen. Alles tegelijk. En toch blijf je je maar afvragen. Hoe het toch komt. De jetlag wil niet overgaan. Je blijft maar zo moe.