Zo dichtbij en toch zo ver weg. Anderhalve meter van elkaar vandaan. Twee armlengtes. Twee armen. Twee armen die je zo graag om de ander heen wilt slaan. Maar het mag niet. En bovendien: je durft niet. Wat nou als.... Continue Reading →
En dan besef je: dit had ook anders gekund. Je had je energie en tijd anders kunnen besteden. Meer gericht op jouw eigen behoeften. Gericht op wat je wel hebt. Niet op wat er niet is. Of op wat er... Continue Reading →
'Hoe gaat het met je?' En dan de oprechte variant. Niet de vlugge ik-kom-je-toevallig-tegen-maar-heb-eigenlijk-geen-tijd-variant. Een vraag die je dwingt stil te staan. Een vraag die je kan breken. Die je doet beseffen dat je weer te lang bent doorgerend. Je... Continue Reading →
Nieuw jaar. Nieuw begin. Nieuwe strijd. Of nee. Strijden. Het blijft er nooit bij een. Het lijkt ook nooit op te houden. Even adempauze. Als die er al is. En dan staat er alweer iets nieuws op je te wachten.... Continue Reading →
Vijf jaar geleden. In een ruimte zonder bereik. Een voicemailbericht. Eigenlijk hoefde je het niet af te luisteren. Je wist het al. Toch drongen de woorden niet tot je door. Pas toen je het met eigen ogen zag. Maar je... Continue Reading →
Madeleine de Wit 