De tijd vliegt. Je hebt het zo druk. Rotexcuses. Maar je hoort het jezelf zeggen. Keer op keer. En keer op keer beloof je jezelf. Rustig aan. Bewust zijn van het moment. Niet alleen kijken. Ook zien. De omgeving in je opnemen.

Op de bewuste momenten besef je. Een jaar geleden was je nog daar. En, het is pas twee jaar geleden dat. De mooie momenten lijken alweer zo lang geleden. Het gemis lijkt al zo gewoon. Alsof het er altijd al is geweest.

Gelukkig in het heden. Toch verlang je soms naar het verleden. Of misschien juist vanwege het geluk. Hoe bijzonder zou het zijn. Als het verleden de toekomst kon ontmoeten. Je het heden aan het verleden kon voorstellen.

Trots en geluk. En misschien de goedkeuring. Waar je onbewust altijd naar op zoek was. Soms nog steeds naar op zoek bent. Je doet het zo slecht nog niet … toch?! Maar een antwoord krijg je niet. Had je toen ook niet gekregen.

Als jij maar gelukkig bent. Aan jezelf trouw blijft. Laat de rest maar lullen. Dus doe je ‘je ding’. Ren je weer verder. En doe je je best pauzes in te lassen. Een moment om stil te staan. Al is het maar even. Om te zien dat het goed is.