Moederdag zonder moeder. Je houdt je groot. Deze dag zat er nou eenmaal aan te komen. Een leven is niet eeuwig. Ook niet van je moeder. Je houdt je voor. Deze dag is niet anders dan de andere dagen. Zonder haar.

Elke dag van de week heb je opnieuw moeten inrichten. Geen dagelijks bezoek. Geen extra rondje boodschappen. Niet meer even bellen. Om te vertellen over de vakantie. Over de nieuwtjes binnen de familie. Binnen de stad.

Op Moederdag gaat het om je kinderen. Om je kleinkinderen. Samenzijn. Zij hebben er niks aan. Als je verdrietig bent. Voor hen ben je moeder. Ben je oma. Niet een kind. Een kind dat twee ouders heeft verloren. En wees is.

Zoveel herinneringen. Mooie momenten. Een compleet gezin. Je deelt de herinneringen met je eigen gezin. Met heimwee naar toen. Met een lach. Een lach die je tranen zou moeten verbergen. De brok in je keel moet verdoezelen.

Toch lijk je het niet door te hebben. Lijk je even te vergeten. Je hebt zelf een gezin gesticht. Een geborgenheid gecreëerd. Een onmisbare band zo sterk. Zo hecht. Geen traan, geen brok blijft onopgemerkt.

Al weten ze niet precies hoe het voelt. Je kinderen zien jouw pijn. Voelen jouw verdriet. Bewust of onbewust. Ze bewonderen je om je moed. Je veerkracht. Geen traan kan daar iets aan af doen. Geen enkele traan. Voor hen draait Moederdag om jou.