Ik wil het niet horen. Ik wil het niet zien. Vliegtuigen verdwijnen. Worden neergeschoten. Mensen worden gemarteld. Worden onthoofd. Geliefden komen nooit meer terug. Zoveel ellende, zoveel verdriet. Zo ver weg, maar zo dichtbij. Ik wil het niet voelen. Maar... Continue Reading →
Alles lijkt mee te zitten. Alles lijkt je voor de wind te gaan. Je hebt werk. Een fijne werkomgeving. Dat is al heel wat. Heel wat? Beter lijk je op dit moment niet te kunnen krijgen. Crisis is voorbij? Het schijnt.... Continue Reading →
'Wat zeg je? Je werkt in een huisartsenpraktijk? Maar je hebt toch Nederlands gestudeerd?' Iemand veroordelen op basis van zijn werk. Het is zo makkelijk. Serveerder? Ga eens wat doen met je leven. Vakkenvuller? Sukkel. In deze tijd zou je... Continue Reading →
Weet je nog? Een jaar geleden? Andere tijden. Een wereld van verschil. Nog steeds jong. Nog steeds niet volledig op je plek. En toch al zoveel verder. Een jaar geleden dacht je alleen te staan. Een jaar later weet je even... Continue Reading →
Ze zou zijn oma kunnen zijn. Of, misschien is het wel zijn moeder. Adoptiemoeder dan. Ze lijken niet echt op elkaar. Oh, ze geeft hem een zoen. Op de mond. Kan nog steeds zijn moeder zijn? Duurt wel lang met... Continue Reading →
Pff, Hans Kraaij Jr. heeft nieuwe kleurspoeling gebruikt zo te zien. Ziet er ook niet uit. Doe niet zo moeilijk man. Grijs is grijs. Louis van Gaal wordt er trouwens ook niet knapper op. En die Ronald, of Frank. Die... Continue Reading →
Je weet het. Maar voelt het niet. Je voelt het. Maar weet het niet. Je moet hier weg. Je wil hier weg. Kun je hier weg? Nu? Dit moment? Je weet dat het niet kan. Je weet dat het niet... Continue Reading →
Rennen, rennen, rennen. Voor school, voor studie. Rennen en hard werken. Meerdere jaren achter elkaar. Je houdt je voor: eenmaal diploma in de hand ga je dat anders aanpakken. Misschien begin je wel met een parttime baan. Ja, dat klinkt... Continue Reading →
2012: een jaar dat begon met tranen. Tranen van verdriet. Die je beeld deden vertroebelen. Die je (bijna) kopje onder deden gaan. Zo veel verdriet. Al het moois raakt op de achtergrond. Wordt uitgewist samen met het verdriet dat je... Continue Reading →
Madeleine de Wit 